Οι πιο σκληροί νόμοι της εποχής της ΕΣΣΔ: TOP-5

2024 Συγγραφέας: Bailey Albertson | [email protected]. Τελευταία τροποποίηση: 2023-12-17 12:57

Οι πιο σκληροί νόμοι της εποχής της ΕΣΣΔ

Στη Ρωσία και σε άλλες χώρες του κόσμου, υπάρχουν πολλοί περίεργοι νόμοι που φαίνονται γελοίοι. Κατά τη σοβιετική εποχή, οι αρχές ήταν ιδιαίτερα εξελιγμένες. Οι πιο σκληροί νόμοι της ΕΣΣΔ εκπλήσσουν με την ανελέησή τους. Εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν ως αποτέλεσμα των ενεργειών τους.

Νόμος που απαγορεύει το εμπόριο

Ένας από τους πρώτους σκληρούς νόμους. Εγκρίθηκε ήδη τον Νοέμβριο του 1918. Το διάταγμα απαγόρευε τις σχέσεις εμπορίου και εμπορευμάτων-χρήματος Ο στόχος ήταν να διατηρηθεί η διανομή όλων των αγαθών στα χέρια των αρχών. Οι σχέσεις αγοράς αντικαταστάθηκαν από φυσικές ανταλλαγές. Έτσι, οι αγρότες που καλλιεργούσαν σιτηρά έπρεπε να έρθουν στην πόλη με ψωμί για να λάβουν σε αντάλλαγμα τα απαραίτητα οικιακά είδη.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο είναι ότι οι Μπολσεβίκοι, στο πλαίσιο της καταστροφής και της φτώχειας, δεν είχαν τίποτα να τροφοδοτήσουν τον τεράστιο στρατό (σχεδόν 5,5 εκατομμύρια στρατιώτες), οπότε το κόμμα μονοπώλησε τις προμήθειες σιτηρών.

Οι άνθρωποι που διαπραγματεύονταν παράνομα συνελήφθησαν συνεχώς. Φυλακίστηκαν, περιοδικά οι αρχές πραγματοποίησαν λανθασμένες εκτελέσεις. Το διάταγμα οδήγησε σε έναν τρομερό λιμό που σκότωσε εκατομμύρια ζωές. Οι Μπολσεβίκοι έπρεπε να στραφούν σε άλλες χώρες για βοήθεια. Ο νόμος καταργήθηκε το 1921.

Τρεις νόμοι ανθέων

Εγκρίθηκε τον Αύγουστο του 1932. Οποιαδήποτε κλοπή συλλογικής ιδιοκτησίας, ακόμη και φαγητό, τιμωρήθηκε αυστηρά. Ο νόμος ψηφίστηκε καθώς οι περιπτώσεις κλοπής από κρατικά πεδία έγιναν συχνότερες και η χώρα απειλήθηκε με λιμό.

Η θανατική ποινή είναι η θανατική ποινή. Εάν η κλοπή εξαναγκάστηκε (δεν υπάρχει τίποτα για να ταΐσει τα παιδιά), τότε ο παραβάτης απειλήθηκε με 10 χρόνια φυλάκισης. Ο νόμος δεν διευκρίνισε το ποσό των κλεμμένων αγαθών, για τα οποία ακολούθησε η ποινή. Ως εκ τούτου, ακόμη και τρία ανθέων που ματαιώθηκαν από ένα συλλογικό αγρόκτημα θεωρήθηκαν αποδεικτικά στοιχεία σοβαρού εγκλήματος.

Το 1936, οι δικαστικές αποφάσεις αναθεωρήθηκαν, οι φυλακισμένοι απελευθερώθηκαν, καθώς οι φυλακές ήταν γεμάτες σε 3 χρόνια.

Τιμωρία ανηλίκων παιδιών

Ο νόμος εγκρίθηκε τον Απρίλιο του 1935. Η ηλικία ευθύνης για εγκλήματα μειώθηκε στα 12 χρόνια (αντί για 14). Οι καταδικασμένοι έφηβοι τέθηκαν στη φυλακή. Αλλά θα μπορούσαν να εκτελεστούν μόνο από την ηλικία των 18 ετών.

Ο νόμος ψηφίστηκε επειδή μετά την κολεκτιβοποίηση και τη μαζική απομάκρυνση των κουλάκων, το επίπεδο της έλλειψης παιδιών και του εγκλήματος αυξήθηκε. Οι έφηβοι ενωμένοι σε συμμορίες, διέπραξαν κλοπές και δολοφονίες. Παρά την κριτική από ξένες χώρες, ακόμη και φιλικές, ο νόμος κράτησε μέχρι το 1959.

Σχετικά με τη μετακίνηση στο εξωτερικό

Εγκρίθηκε τον Ιούνιο του 1935. Εάν ένας πολίτης της ΕΣΣΔ κατέφυγε σε ξένη χώρα, τότε αυτό θεωρείται ως προδοσία της πατρίδας. Οι πιασμένοι παραβάτες εκτελέστηκαν.

Ο νόμος επηρέασε κυρίως τους στρατιωτικούς και τους δημόσιους υπαλλήλους, καθώς συχνά δραπέτευαν στο εξωτερικό. Οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να διαφύγουν σε άλλη χώρα, εκτός από εκείνους που ζούσαν στην παραμεθόρια περιοχή. Το έργο υιοθετήθηκε επειδή στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο αριθμός των διαφυγών στο εξωτερικό έγινε πιο συχνός.

Οι συγγενείς του δράστη, που δεν ενημέρωσαν τις αρχές επιβολής του νόμου για το σχεδιαζόμενο έγκλημα, έλαβαν από 5 έως 10 χρόνια φυλάκιση με πλήρη δήμευση περιουσιακών στοιχείων. Εάν οι συγγενείς δεν υποπτεύονταν για μελλοντική παραβίαση, τότε απειλούνταν με πενταετή εξορία στη Σιβηρία.

Ο νόμος ακυρώθηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αλλά κατά τη διάρκεια της απόψυξης του Χρουστσόφ, οι αρχές αναθεώρησαν την τιμωρία. Οι φυγάδες δεν εκτελέστηκαν πλέον και οι συγγενείς τους δεν τιμωρήθηκαν.

Είναι αργά για εργατικό δίκαιο

Τον Ιούνιο του 1940, εάν ένας πολίτης καθυστέρησε 20 λεπτά για δουλειά, ισοδυναμούσε με απουσία. Εξετάστηκαν καλοί λόγοι: ασθένεια, πυρκαγιά ή άλλη ανωτέρα βία. Απαγορεύτηκε επίσης να εγκαταλείψετε και να μετακινηθείτε σε άλλο μέρος χωρίς την άδεια του αφεντικού. Ο νόμος είχε ως στόχο τη μείωση των μαζικών απολύσεων των εργαζομένων.

Ο εργαζόμενος τιμωρήθηκε με επιπλέον διορθωτική εργασία, και ένα τέταρτο του μισθού του παρακρατήθηκε επίσης από αυτόν. Και τα δύο μέτρα τέθηκαν σε ισχύ για έξι μήνες. Εάν κατά την εκτέλεση της ποινής ο υπάλληλος παραιτήθηκε ξανά ή αργά, τότε απειλήθηκε με φυλάκιση.

Πάνω από δεκαέξι χρόνια, έχουν τιμωρηθεί περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Ο νόμος καταργήθηκε τον Απρίλιο του 1956.

Στο σοσιαλιστικό κράτος, υπήρχαν άλλοι σκληροί νόμοι (σχετικά με το δικαίωμα στην ευθανασία, σχετικά με τους εκτοπισμένους, σχετικά με την παραγωγή προϊόντων χαμηλής ποιότητας). Όλα αυτά σταδιακά ακυρώθηκαν.